ادبیات پایداری

چند سالیه سر کلاس جام توی میز آخره/

هوای نیم کت جلو دلم رو داره می بره/

توسال تحصیلی نو باید برم میز جلو/

اینجا شدم مترسک مزرعه گندم وجو/

اونجا میگن هواش خوبه واسه ترقی جون میده/

آدرس روزای قشنگ بری بهت نشون میده/

اینجا توچشماخواری ومی شِنوی توپ وتشر/

اگه یه اشتباه کنی بهت میگن شاگرد خر/

اونجا تموم نمره هات وایمیسه رو نمره بیس/

یه روز میشی مهندسی،دکتری یا اینکه پلیس/

اینجاتوی چرتی همش دبیرتو تار می بینی/

خواب فلک شدن یایک سیلی آبدار می بینی/

اونجا اگه بشه بری نونت دیگه توروغنه/

میشی عزیز دردونه خوشکل باباوننه/

اینجا همه آرزوهات میشن گلای کاغذی/

شاید همین آرزوها بشه یه دردو مرضی/

اونجاهواش خیلی خوبه هوای درساتو دارن/

دوگوش واسه شنیدن تموم حرفاتو دارن/

باید جامو عوض کنم یه روز با مبسر کلاس/

نشم دیگه شاگردی که همیشه بوده بی حواس

افسوس که دیگه دیر شد

شعر:صیاد

 طعمِ باران می دهد اشعارِ حافظ هر زمان

مرده را جان می دهد اشعارِ حافظ هر زمان

شبنمِ شعرِ تَرَش، عطرِ گلِ نیلوفراست

رَوح و ریحان می دهد اشعارِ حافظ هر زمان

مِهر وماه و مشتری سرخوش بُوَد با شعرِاو

تابِ کیوان می دهد اشعارِ حافظ هر زمان

میگسارانِ درش کمتر خماری می کشند

باده پنهان می دهد اشعارحافظ هر زمان

ساغرِصهبا گر از خُمخانه اش خواهی بیا

باده پیمان می دهد اشعار حاففظ هر زمان

همچو باغی بی خزان آثارِ او دارد ثمر

گُل فراوان می دهد اشعار حافظ هر زمان

او لِسانُ الغَیبِ رِندوکاشِفِ رازِ دل است

بویِ قرآن می دهد اشعار حافظ هر زمان

گر دلی آشفته داری جامِ نابش را بِنوش

مَی دوچندان می دهد اشعارِ حافظ هر زمان

ای که گوئی: "خنده برهر دردِ بی درمان دواست"

مُرده را جان می دهد اشعارِ حافظ هر زمان

مهدوی کمتربزن لافِ سخن درانجمن

تا خوش الحان می دهد اشعارحافظ هر زمان

غلامرضا مهدوی